غزل مناجاتی اول مجلس، مدح و مرثیۀ سیدالشهدا علیه‌السلام
کدام خاک شبیه زمین کرب و بلاست؟ کدام روزِ دگر مثل روز عاشوراست؟ در این زمـانـۀ درد آفـریـنِ غـم پـرور کدام خاک به جز تربت حسین شفاست؟ شـبـیه گـنـبـد نـورانی‌اش مگـر داریـم؟ به زیر قـبّه بیا، تُـقـبَـلُ الـدعا اینجـاست مـقـام زائـر او را چگـونه وصف کـنم که حسرت همه در روز محشر کبراست چنان لـبالـبـم از شوق کـربـلای حسین که جان اگر بسپارم در این طریق رواست همیشه عـشق زیـارت به سـیـنه‌ام بوده هزار شکر که خیر مرا خدا می‌خواست اگر صدا زده هل من معین امام حسین به فکر یاری خود نیست فکر یاری ماست نـمـانـد نــام یــزیـد و یــزیــدیــان امــا نگـاه کـن همه جا نـام سـید الشهـداست گـذشـته است اگر سـال‌های پـی در پی ولی هنوز عـلم‌های عـشق پا برجـاست ولی هـنوز حسین و مسیر او باقی‌ست مسیر عالـم و آدم اگر به سوی فـناست گـنـاهـکـار تـرینم ولی به روز حـساب حساب گریه‌کن روضه از بقیه جداست به هر بـهـانه بـرای حـسـین می‌بـاریـم که گریه یاری غم‌های مادرش زهراست |